چنانچه فاگوپیروم به عنوان کود سبز یا برای تغذیه زنبور های عسل کشت شود می بایست مقدار 60 تا 120 کیلو گرم در هکتار بذر برای کشت استفاده شود. اگر هدف از کشت این گیاه برداشت دانه آن باشد، توصیه می شود با تراکم 175 بوته در متر مربع (1750000 بوته در هکتار) کشت گردد.

تحقیقات انجام شده در ایران نشان می دهد که با تراکم 100 بوته در هر متر مربع (فاصله دو ردیف 20 و فاصله دو بوته 5 سانتی متر) حداکثر مقدار عملکرد دانه بدست می آید.

چانچه منظور از کشت فاگوپیروم برداشت پیکر رویشی به منظور استخراج روتین باشد، می توان 55 تا 65 کیلو گرم بذر در هکتار استفاده نمود.

از آنجا که فاگوپیروم را غله کاذب نیز می نامند و بسیاری از صفات زراعی آن شبیه غلات است، بهتر است تراکم آن مانند غلات در نظر گرفته شود تا حداکثر محصول بدست آید.

روش کاشت

کاشت و تکثیر فاگوپیروم توسط بذر و به صورت دست پاش یا ردیف کاری انجام می گیرد. فاگوپیروم را باید مستقیما در زمین اصلی کشت کرد. چنانچه این گیاه به عنوان کود سبز یا برای تغذیه زنبور های عسل کشت شود، معمولا به صورت دست پاش کشت می شود. اگر هدف از کشت این گیاه استفاده از پیکر رویشی یا دانه های آن باشد، کشت ردیفی فاگوپیروم توصیه می شود. عمق کشت بذر متفاوت و بستگی به بافت خاک داشته و بین یک تا سه سانتی متر است. پس از کاشت، انجام ابیاری مناسب جهت جوانه زنی یکسان بذر ضرورت دارد.

مراقبت و نگهداری

در شرایط اقلیمی مناسب، فاگوپیروم به سرعت رشد کرده و سطح خاک را می پوشاند و تا حدودی مانع رویش علف های هرز یک ساله می شود. چنانچه تراکم علف های هرز زمین که در آن فاگوپیروم کشت می شود زیاد باشد، به خاطر سیستم ریشه ای ضعیف، این گیاه قادر به غلبه بر علف های هرز نیست و از عملکرد محصول (اعم از پیکر رویشی و یا دانه) به شدت کاسته می شود. از این رو در طول رویش گیاهان، بر حسب تراکم علف های هرز منطقه باید چند بار اقدام به وجین مکانیکی (با دست یا کولتیواتور) علف های هرز نمود. گیاهانی که بهار یا اوائل تاستان کشت شوند در مقایسه با گیاهان کشت شده در اواخر تابستان حساسیت بیشتری به علف های هرز دارند. اگر چه فاگوپیروم به اکثر علف کش های شیمیایی حساس است ولی تحقیقات نشان می دهد در سطوح وسیع کشت می توان از برخی علف کش های شیمیایی مانند 2 و 4 دی (به مقدار 2 تا 5/2 لیتر در هکتار) و یا ام، سی، پی، آ (به مقدار 5/0 تا 2 لیتر در هکتار) استفاده نمود.

بیماری های قارچی مختلفی بر روی فاگوپیروم مشاهده شده است و لیکن به ندرت می توانند مشکلات جدی را برای محصول به وجود آورند. این بیماری ها شامل سیاهک فاگوپیروم، لکه موجی، پوسیدگی ساقه، پوسیدگی ریشه و یقه، سفیدک داخلی، لگه برگی و سفیدک پودری است که با بکار گیری روش های به زراعی مناسب می توان از شیوع آنها جلوگیری کرد.

برخی از ارقام این گیاه به ویروس هایی مانند ویروس موزائیک  خیار و ویروس عامل پژمردگی نقطه ای گوجه فرنگی حساسیت نشان می دهند.

در طول رویش گیاه فاگوپیروم برخی آفات می توانند خسارت زیادی به محصول وارد کنند.

کرم های مفتولی از آفاتی هستند که خسارت زیادی به محصول وارد می کنند. حشره کامل این آفت هفت تا ده میلی متر طول و 3 میلی متر عرض دارد. لارو این آفت به شکل مفتول، قهوه ای رنگ و طول آن 17 تا 20 میلی متر می باشد. شفیره سفید رنگ است. حشره کامل از گل های فاگوپیروم تغذیه می کند. رعایت تناوب کشت با محصولات غیر میزبان، عدم کشت گیاهان در زمین های آلوده، عدم کشت در خاک های سرد و مرطوب و با استفاده از تله نوری و فرمونی در دوره ظهور حشره کامل (معمولا اردیبهشت) می توان این آفت را کنترل کرد.

در مناطقی که خسارت شدید باشد، با استفاده از گرانول دیازینون پنج درصد به مقدار 60 تا 80 کیلو گرم در هکتار در فصل بهار قبل از کشت گیاهان می توان این آفت را کنترل کرد.

برخی شته ها با تغذیه، گیاهان را ضعیف می کنند و موجب زردی و پیچیده شدن برگ ها و ریزش گل ها و میوه های فالوگوپیروم می شوند. شته ها نقلیه مناسبی برای بیماری های ویروسی نیز می باشند.

لارو کرم های پیاده نظام در سنین اول از پارانشیم برگ ولی در سنین بالا از تمام قسمت های برگ تغذیه می کنند. پس از دوره لاروی و برای شفیره شدن در زیر کلوخه ها و بقایای گیاهی ادامه حیات می دهند.

سوسک های ژاپنی و طوقه بر ها در طول رویش گیاهان خسارات زیادی به محصول وارد می کنند. با استفاده از یخ آب زمستانه، انجام شخم پس از برداشت محصول، وجین علف های هرز میزبان و با کولتیواتور زدن فواصل بین ردیف ها و همچنین با استفاده از سموم مناسب مانند گرانول پنج درصد کلرورپیریفوس و طعمه پاشی با سوین 80 درصد می توان طوقه بر ها را به خوبی  کنترل کرد.

گوزن ها، بوقلمون ها و موش های صحرایی و باغی نیز می توانند در طول رویش گیاهان، خسارات زیادی به محصول وارد کنند.

برداشت محصول

چنانچه هدف از کشت گیاه فالو پیرو برداشت پیکر رویشی به منظور استخراج روتین باشد، گیاهان را با بد در مرحله گلدهی برداشت کرد. تحقیقات نشان می دهد چنانچه گیاهان زودتر ( قبل از گل دهی ) یا با تاخیر برداشت شوند از مقدار روتین آن به شدت کاسته می شود. محققین معتقدند گیاهان باید هنگامی از روز برداشت شوند که شدت تابش نور بسیار کم باشد چرا که برداشت گیاهان در طول روز به خصوص زیر نور آفتاب، سبب کاهش شدید میزان مواد موثره ( روتین ) آن می شود.

پس از برداشت باید  پیکره رویش را خشک کرد. تحقیقات نشان می دهد چنانچه پیکر رویشی به تدریج و آهسته خشک شود، مقدار روتین آن کاهش می یابد. از این رو توصیه می شود پیکر رویشی با استفاده از خشک کن های الکتریکی سریعا خشک شود.

مقدار رطوبت مجاز پس از خشک شدن 15 درصد گزارش شده است.

عملکرد پیکر رویشی فالوگوپیروم متفاوت و بستگی به شرایط اقلیمی محل رویش، نوع خاک و رقم مورد استفاده دارد. به طور متوسط مقدار عملکرد پیکر رویشی خشک بین  250 تا 500 کیلو گرم در هکتار است.

چنانچه هدف از کشت فاگوپیروم برداشت دانه های آن باشد، بدیهی است که باید از برداشت پیکر رویشی گیاه خودداری نمود. دانه های فاگوپیروم را می توان به دو روش یک مرحله ای و دو مرحله ای برداشت کرد.

برداشت در یک مرحله: در این روش هنگامی که 90 تا 95 درصد دانه ها رسیده باشند می توان توسط ماشین برداشت غلات اقدام به برداشت دانه ها نمود.

برداشت در دو مرحله: در این روش زمانی که 75 درصد دانه نا رسیده باشند، در مرحله اول اقدام به برداشت پیکر رویشی گیاه کرده و سپس آنها را روی زمین قرار می دهند تا همه دانه ها برسند. این مدت (رسیدن دانه ها) بستگی به شرایط اقلیمی محل رویش گیاه داشته و بین 5 تا 10 روز متفاوت است. پس از آن دانه ها را توسط کمباین از پیکر رویشی برداشت شده جدا می نمایند.

رطوبت مجاز دانه ها پس از خشک شدن 12 تا 13 درصد گزارش شده است. عملکرد دانه فاگوپیروم نیز متفاوت و بستگی به شرایط اقلیمی، تراکم، وضعیت خاک، رقم گیاه و روش برداشت محصول داشته و بین 600 تا 3500 کیلگرم در هکتار متفاوت است.