مراقبت و نگهداری دارچین

آبیاری منظم سطح خزانه بسیار ضروری است. ضمنا از آنجا که رشد اولیه گیاهان کند و بطئی است لذا علف های هرز سطح خزانه ممکن است بر گیاهچه های دارچین غلبه کرده و تاثیر نامطلوبی بر رشد آنها بگذارد. از این رو در طول رویش گیاهان باید علف های هرز سطح خزانه را به طور منظم و برنامه ریزی شده وجین نمود.

پس از انتقال نهال ها به زمین اصلی، در دو سال اول رویش باید سه تا چهار بار در سال علف های هرز سطح مزرعه را وجین کرد. چنانچه سطح اب زیر زمینی بالا باشد ایجاد زهکش های مناسب ضرورت دارد. تعداد و فواصل زهکش ها بستگی به شیب زمین، مقدار آب، بارندگی منطقه و بافت خاک دارد. چنانچه زمین تهی از مواد و عناصر غذایی باشد باید عناصر غذایی و مواد آلی مورد نیاز گیاهان به خاک اضافه شود. خاک زمین هایی که دارچین در آنها کشت شده است باید همه ساله مورد آزمایش قرار گرفته و بر حسب نتایج آن، مواد و عناصر غذایی مورد نیاز گیاهان به خاک اضافه گردد. تحقیقات انجام شده در سریلانکا نشان می دهد نسبت عناصر ازت، فسفر و پتاس در خاک باید به ترتیب 1:1:2 باشد.

پس از هر محله برداشت محصول، اضافه کردن ازت به همراه ابیاری یا هنگام بارندگی نقش مهمی در افزایش محصول دارچین دارد.

هرس اصولی شاخه ها نیز نقش مهمی در تولید شاخه های فرعی و در نتیجه افزایش محصول دارد. نوع و شدت هرس بستگی به سن و وضعیت گیاهان دارد.

با افزایش سن گیاهان عملکرد و کیفیت آنها به تدریج کاهش می یابد. از این رو در مزارع همواره باید گیاهان جوان را جایگزین گیاهان پیر و قدیمی نمود. در طول رویش دارچین، آفات و بیماری ها می توانند صدمات زیادی را به محصول وارد کنند. بعضی آفات موجب تشکیل گال در نقاط مختلف گیاه و موجب کاهش 20 درصدی اسانس پوست گیاهان می شوند. از جمله این آفات بعضی کنه ها هستند که سبب تولید گال در سطح فوقانی برگ ها می شوند. رنگ این گال ها ابتدا صورتی است که سپس به رنگ سبز تبدیل می شوند.

شپش جهنده گیاهی نیز در سطح تحتانی و فوقای برگ ها تخم گذاری کرده و سبب تولید گل هایی در این سطوح می شوند. گال ها در اثر تغذیه پوره ها ایجاد می شوند. بعضی عوامل بیماری زای قارچی مانند قارچ عامل بیماری لکه برگی سبب ایجاد صدمات روی گیاهان می شود. علائم این بیماری به صورت لکه هایی کم و بیش قهوه ای رنگ روی برگ ها دیده می شوند. این لکه ها ممکن است بزرگتر شده و خسارت های زیادی را به محصول وارد کنند. گونه های مختلف قارچ دوده ای سیاه نیز سبب شیوع بیماری قارچی دیگری می شوند. سطح برگ های گیاهان مبتلا به این بیماری کم و بیش سیاهرنگ شده و کاهش شدید عملکرد محصول دارچین را در پی خواهد داشت. با استفاده از سموم قارچ کش مناسب می توان این بیماری ها را کنترل کرد.

برداشت محصول دارچین

دو تا سه سال پس از کاشت می توان محصول دارچین را برداشت کرد. در سریلانکا معمولا برداشت بین ماه های اردیبهشت، خرداد یا مهرماه و آبان انجام می گیرد. البته در برخی موارد چند بار در طول سال اقدام به برداشت ساقه ها می شود. ارتفاع گیاهان دو تا سه ساله 5/1 تا 2 متر و قطر شاخه های آن به 5/1 تا 2 سانتی متر می رسد. هر بوته سه تا چهار شاخه دارد.

چوست این شاخه ها نیز قهوه ای رنگ است. این شاخه ها از ارتفاع 10 تا 15 سانتی متری سطح زمین به همراه برگ ها و ساقه های جوان برداشت می شوند. این نوع برداشت سبب تحریک گیاه و تولید شاخه های جدید دیگری در سال آینده می گردد. توصیه می شود ساقه ها پس از بارندگی برداشت شوند تا پوست آسانتر از ساقه ها جدا گردد.

دارچین را بر حسب شرایط اقلیمی محل رویش به خصوص میزان بارندگی و حاصل خیزی خاک می توتن دو و حتی سه مرتبه در سال برداشت کرد.

پس از برداشت، گل ها و ساقه های کوچک را جهت استخراج اسانس به روش تقطیر و یا به منطور تولید موسیلاژ از ساقه های اصلی جدا می کنند.

ساقه های مناسب را به صورت دستجات چند تایی پهلوی هم قرار می دهند تا برای پوست برداری به مکان مناسب منتقل شوند. سپس توسط پاقو یا وسائل مخصوصی پوست از ساقه جدا می ود.

مقدار پوست درختان سه تا پهار ساله در سریلانکا 56 تا 67 کیلوگرم در هکتار است. این مقدار با افزایش سن گیاهان به 168 تا 224 کیلوگرم در هکتار می رسد. پس از گذشت 10 سال از سن درختان مقدار محصول به تدریج کاهش یافه و به 63 کیلوگرم در هکتار می رسد. از هر هکتار 5/2 تن در برگ تازه دارچین به دست می آید. دارچین های چینی یا ویتنامی معمولا از درختان 5 تا 7 ساله و حتی در ویتنام از درختان 15 تا 20 ساله برداشت می شوند. برداشت محصول بین ماه های فروردین – اردیبهشت صورت می گیرد. هنگام برداشت در ویتنام داربست هایی به ارتفاع چهار تا پنج متر اطراف درخت تعبیه شده و ساقه هایی که قطر آنها 5/2 تا 4 سانتی متر ایت انتخاب می شوند، سپس توسط پاقو های مخصوص و تیز دو برش دایره ای به فاصله 40 تا50 سانتی متری از یکدیگر روی ساقه ایجاد نموده و توسط یک برش طولی آنها را به یکدیگر وصل می کنند. و بدین صورت پوست را از ساقه جدا می کنند. برگ های گیاهان نیز جهت اسانس گیری از درختان جدا و به محل اسانس گیری منتقل می شوند.

عملکرد دارچین های چینی از فصلی به فصل دیگر، از مکانی به مکانی دیگر و از درختی به درختی دیگر به شدت تغییر می کند و معمولا چند برابر مقدار آن در دارچین حقیقی است.

پس از برداشت، پوست ها را باید بلافاصله جهت خشک کردن به خشک کن منتقل کرد. رطوبت مجاز پوست پس از خشک شدن 10 درصد می باشد.